صف انتظار  

استاد منصور نورانی یکی از مهره‌های اساسی و آخرین ستون به‌جامانده از گاهنامه «جنگ اصفهان» که در دهه چهل پیرامون هنر و ادبیات معاصر به مدیریت زنده‌یاد هوشنگ گلشیری خالق کتاب شازده احتجاب در اصفهان چاپ و منتشر می‌شد در قسمتی از منظومه انتظار برای همیشه خود می‌گوید: «منتظر می‌مانم، بر سر کوچه یاد، پای دیوار سکوت، لب جوی، جوی زمان تا تو از ره برسی». این چکامه پس از گذشت بیش از نیم‌قرن از پایان دهه چهل بار دیگر اینگونه تفسیر می‌شود تا صنعت پربازده ساخت‌وساز مسکن تنها به دلیل کمبود و گرانی فزاینده زمین همچنان در کسادی و رکود باقی بماند زیرا سازنده ساختمان را ناچار می‌کند تا قیمت‌ها را به‌صورت ثانیه‌ای بالا ببرد که این امر تعهد دولت را دراین‌باره مضاعف می‌کند تا با یک اقدام جدی و ضمن استفاده از اراضی بایر و مبحث اجاره 99 ساله زیرساخت واحدهای مسکونی را حداقل برای تمام کسانی که نیت ازدواج دارند رایگان اعلام و با ارائه وجود اداره شده وام ساخت‌وساز را نیز با حداکثر 4 درصد همچون اقدام سال 1358 برای کارمندان دولت وقت در اختیار آن‌ها بگذارد و آثار شگفتانه این طرح را در بیرون رفتن از رکود و کسادی شاهد باشد؛ زیرا این امر بااهمیت ضمن ایجاد اشتغال در تولید و ساخت مسکن باعث تحرک پیشینی و پسینی اقتصاد مسکن در بخش‌های مختلف صنعتی کشور خواهد شد. امروز با توجه به تحولات در راه، تحرک در افزایش جمعیت آینده را با چالشی تازه‌تر مواجه خواهد کرد زیرا محدودیت‌های فراوان در عرضه زمین و کاهش ظرفیت‌های ساخت‌وساز، مسکن به یکی از بحرانی‌ترین‌های پیش از امروز تبدیل خواهد شد که اصل اول قانون جهش تولید مسکن، عرضه زمین ارزان و شاید رایگان به نیازمندان است و با توجه به کمبود آن در مناطق شهری، ایجاد فضاهای جدید با امکانات گسترده را تحت عنوان شهرک‌ها برای دولت ناگزیر خواهد کرد که اگر جز این باشد رسیدن به رشد ۸ درصدی بدون توجه به حل مشکل زمین بسیار ارزان امکان‌پذیر به نظر نمی‌رسد. در قانون اساسی اصل ۳۱ شاه‌بیت تأمین این ضرورت است که می‌گوید: «داشتن مسکن متناسب با نیاز، حق هر فرد و خانواده ایرانی است. دولت موظف است با رعایت اولویت برای آن‌هایی که نیازمندترند به‌خصوص روستانشینان و کارگران، زمینه اجرای این اصل را فراهم کند.» از سوی دیگر قانون جهش تولید مسکن نیز بار دیگر دولت مکلف کرده است، طی چهار سال اول اجرای این قانون 4 میلیون مسکن بسازد که شروع آن سال 1400 بوده و درحالی‌که بیش از دو سال از آن گذشته است خبری از ایجاد دو میلیون واحد مسکونی نیست! شهریار حیدری، نماینده مجلس شورای اسلامی درباره لزوم بر ویلا سازی برای تحقق یکی از وعده‌های دولت می‌گوید: «ساخت خانه‌های ویلایی به‌صورت مستقل صورت می‌گیرد و ساخت‌وساز یک واحد معطل تکمیل واحدهای دیگر نیست. به همین دلیل ساخت خانه‌های ویلایی نسبت به آپارتمان‌سازی با سرعت بیشتری پیش می‌رود و گردش سرمایه بیشتری در کشور رخ می‌دهد. راهکار تحقق وعده مسکنی دولت نیز از همین مسیر و با کمک ساخت خانه‌های تک طبقه ویلایی توسط مردم با عرضه زمین از سوی دولت انجام خواهد شد. ساخت خانه‌های حیاط دار که در طرح مسکن ملی مطرح ‌شده است، مزیت‌های بسیار زیادی نسبت به آپارتمان‌نشینی برای مردم دارد. آپارتمان‌سازی جایی در فرهنگ سنتی ایرانیان ندارد. به‌ویژه ساکنان شهرهای کوچک با این سبک زندگی مأنوس نیستند. در همین ارتباط، کسانی که در شهرهای بزرگ مثل تهران، مشهد، اصفهان، شیراز و تبریز زندگی نمی‌کنند، هنوز هم تمایل زیادی به زندگی در خانه‌های حیاط دار دارند. در خانه‌های حیاط دار افراد زندگی شادتری را تجربه می‌کنند و این نوع زندگی با فرهنگ اصیل ایرانی سنخیت بیشتری دارد. اگر دولت امکانات لازم را داشته باشد و بتواند به سمت ساخت خانه‌های حیاط دار برود، اتفاق خوبی رخ می‌دهد. در خانه‌های مستقل و حیاط دار افراد می‌توانند به توسعه مشاغل خرد و خانگی بپردازند، درحالی‌که در آپارتمان‌ها به دلیل تزاحم برای دیگران نمی‌توان به‌راحتی این کار را کرد. در خصوص تأمین زمین برای ساخت خانه‌های حیاط دار نیز مجلس آمادگی همکاری با دولت را دارد و حمایت خواهد کرد.» حمید بهزادی‌بخش، کارشناس اقتصادی، نیز درباره کاهش سهم مسکن در سبد هزینه خانوار می‌گوید: «با عرضه صحیح مسکن و شکستن انحصار زمین می‌توان به کاهش هزینه‌های کلی خانوارها و مهار اثرات تورم به معیشت مردم کمک کرد.» حالا نوبت دولت است تا این فرصت‌های طلایی را از ندهد و این‌قدر وقت پرارزش و زمان باقیمانده از دولت سیزدهم را صرف نشست‌وبرخاست‌های بیهوده پیرامون مسائل پیش‌پاافتاده و تکرار نکند بلکه از چراغ سبز مجلس برای اهدای زمین‌ها متعلق به خود با عنوان اجاره ۹۹ ساله به بی‌خانمان‌ها و بخصوص دلواپسان ازدواج به دلیل نداشتن مسکن کمک کند تا حداقل یکی از صف انتظارهای چندین ساله به‌سرعت کوتاه و درنهایت حذف شود و سروده استاد منصور نورانی پیرامون «انتظار برای همیشه» هم خاتمه خوشی داشته باشد.
ادامه دارد